poniedziałek, 26 września 2016

Pierwsza epoka literacka - STAROŻYTNOŚĆ

Początek i koniec epoki, czyli ramy czasowe



   Przyjmuje się, że Starożytność rozpoczęła się w VIII w. p.n.e. i zakończyła się w ok. 476 r. n.e. (upadek Cesarstwa Rzymskiego). Nie wiadomo jednak kiedy rozpoczęła się ta epoka i najczęściej przyjmuje się VIII w. jako datę bazową -czas wytworzenia się eposu homeryckiego i początek kolonizacji greckiej w basenie Morza Śródziemnego.


 Krótka charakterystyka


    Starożytne fundamenty dzieliły się na:
  • Starożytną Grecję, gdzie powstały wzorce piękna, poezji, matematyki, filozofii i teatru;
  • Starożytny Rzym - tam zostało spisane prawo, sformułowany kodeks oraz podstawa wiedzy prawniczej;
  • Starożytną Jerozolimę, w której spisano Biblię.
   W ten sam sposób można wyodrębnić dwie tradycje uznawane do dziś za podstawy literatury  europejskiej: 
  •  antyczna, czyli grecka i rzymska,
  •  biblijna, czyli judeochrześcijańska.
   W tym punkcie warto również opisać ideały i cele, do których dążyli starożytni filozofowie, a także ludzie. Ich centrum zainteresowania był człowiek, który przez całe życie powinien się kształcić, doskonalić i zdobywać wiedzę. Starożytni filozofowie, pomimo, iż całe życie poświęcali rozmyślaniom, w sceptyczny sposób podchodzili do swej wiedzy. Przykładem może być Sokrates, który twierdził:

,,Wiem, że nic nie wiem".

    Ceniono również męstwo i patriotyzm.

   Umiłowanie ojczystej ziemi i podporządkowanie swoich losów to ideały, o których mówił w swych poezjach starożytny poeta Tyrteusz.


   Uważał, że nie trzeba żałować krwi w obronie własnej ojczyzny, gdyż nie ma wartości wyższej nad bohaterstwo.



  Mądrą zasadą stosowaną przez starożytnych była zasada ,,złotego środka", nakazywała ona zachowanie umiaru i odradzała popadania w skrajności W czynach nie należało kierować się chwilowymi impulsami, ale rozsądkiem.

  
Stoicy głosili, że należy kierować się rozumem, a nie emocjami oraz dążyć do osiągnięcia równowagi ducha, wewnętrznej harmonii i zachowania dystansu wobec wszelkiego zła, które przytrafia się człowiekowi.