Literatura pozytywizmu

  W Europie wiek XIX nazywa się nie bez racji czasem wielkich powieści. Tworzą wówczas w wielu krajach europejskich najwybitniejsi prozaicy i powieściopisarze nowych czasów. We Francji są to Stendhal – nazywany niekiedy ojcem powieści realistycznej oraz Balzac, który tworzy monumentalny cykl dzieł "Komedia ludzka". Najzręczniejszą bodaj powieścią z tego cyklu, stąd też należy ona do kanonu lektur szkolnych jest "Ojciec Goriot". Tworzy w kraju nad Sekwaną również Aleksander Dumas – autor powieści historyczno-sensacyjnych "Hrabia Monte Christo" i "Trzej muszkieterowie". W Anglii pisze swoje wielkie powieści Karol Dickens, znany bardziej w Polsce z opowiadania "Opowieść wigilijna". Wreszcie w Rosji pojawia się najwyższej klasy mistrz pióra, autor wspaniałych powieści, wiernie odwzorowujących psychologię postaci – Fiodor Dostojewski. Jego "Zbrodnia i kara" czy "Bracia Karamazow" należą do absolutnej czołówki europejskiego kanonu literatury. Inny Rosjanin, Lew Tołstoj, tworzy wówczas swoje wielkie, epickie powieści – "Annę Kareninę" oraz "Wojnę i pokój". W Polsce natomiast na znaczeniu zyskuje prężnie rozwijająca się publicystyka, której głównym przedstawicielem jest Aleksander Świętochowski. Pojawiają się też nowe tytuły prasowe – takie jak "Przegląd Polski" czy "Przegląd Tygodniowy". 
 
 Wyraźny staje się konflikt pokoleniowy, czego przykładem może być głośny artykuł Świętochowskiego "My i wy". Romantykom zarzuca się nadmierną uczuciowość i wybujałą wyobraźnię. Zwraca się uwagę na znaczenie rozumu, nauki. Formułowane są we wczesnej fazie polskiego pozytywizmu manifesty programowe, postulujące konieczność upowszechniania oświaty, rozwiązania konfliktów społecznych epoki (biedota ludności wiejskiej, kwestia żydowska, problem emancypacji kobiet*).

Gatunki charakterystyczne dla pozytywizmu:

Nowela - zwięzły utwór narracyjny, pisany prozą, o wyraźnej akcji i prostej, najczęściej jednowątkowej fabule; wydarzenia z życia bohatera rozgrywają się w krótkim okresie czasu, przy czym autor unika wszelkich komentarzy, szczegółowych opisów zarówno postaci, jak i sytuacji; istotnym elementem noweli jest pointa, czyli kulminacyjny, końcowy moment, wyrażający sens przedstawionych wydarzeń; posługiwano się nią w tworzeniu wzorów osobowych i ośmieszaniu postaw negatywnych. 
Przedstawiciele i ich utwory:

• Bolesław Prus ("Katarynka")
• Henryk Sienkiewicz ("Latarnik")
• Maria Konopnicka ("Miłosierdzie gminy")

Opowiadanie - podobne do noweli; niewielki utwór narracyjny prozą; prosta, najczęściej jednowątkowa fabuła; różni się od noweli brakiem ścisłych reguł kompozycyjnych, możliwością wystąpienia samoistnych epizodów i dygresji, rozbudowaniem partii opisowych i refleksyjnych, wreszcie skojarzeniowym tokiem narracji; znamienne dla opowiadania było eksponowanie narratora, którego punkt widzenia decydował o sposobie argumentacji i zakresie przedstawionych treści; podobnie jak nowela, opowiadanie było podporządkowane kreowaniu nowych tendencji. Autorami ich byli ci sami pisarze, którzy nadawali ton epoce: B. Prus ("Antek"), H. Sienkiewicz, M. Konopnicka ("Nasza szkapa")

 Powieść - rozbudowany gatunek epicki, obejmujący utwory o znacznej objętości i swobodnej kompozycji, pozwalający na łączenie wielu wątków w rozbudowanej fabule, a także powoływanie dużej liczby bohaterów w dowolnej formule świata przedstawionego, umożliwiał najpełniejsze przekazywanie wiedzy i najsugestywniejsze przekonanie o słuszności własnych racji.

 Powieść tendencyjna - podporządkowana propagowaniu haseł "pracy organicznej" i "pracy u podstaw"; występująca w dwu zasadniczych odmianach: pierwsza - nawiązywała do formuły melodramatycznej, uatrakcyjnionej wątkami sensacyjnymi, w które wpisywano czarno-białe charakterystyki środowisk i wartości; druga - odwoływała się do późno-oświeceniowej tradycji powieści humorystyczno- satyrycznej; wszystkie odmiany powieści tendencyjnej zmierzały do jednoznacznego wykorzystania wszystkich środków ekspresji dla wykazania słuszności propagowanej tezy; rezygnowano więc z pogłębionych portretów psychologicznych bohaterów na rzecz idealizowanych postaci pozytywnych skontrastowanych z negatywnymi pod każdym względem przeciwnikami ich poglądów; autor powieści tendencyjnej (podobnie jak opowiadania i noweli) zakładał bowiem wstępnie potrzebę przekonania odbiorców o słuszności jakiejś sprawy (np. konieczności kształcenia dzieci wiejskich, potrzebie przełamywania barier społecznych i dążenia do solidaryzmu narodowego), a potem tworzył sytuację fabularną, która słuszność tę bez wątpliwości uzasadnia
 
*Emancypacja kobiet - poszerzanie ekonomicznych, społecznych, a nawet politycznych praw kobiet.